ખાલીપો ભીતર ખખડે રે…
ઘરમાં એકલતા રખડે રે…

ઉજ્જડ આંખોના પાણીમાં તર્યા કરે
સ્મરણોના ફોટા
આજે અંતે એ સમજાયું
ફોટા આખર છે પરપોટા!
પરપોટામાં કેદ હવાના શ્વાસ જુઓ કેવા ફફડે રે…!

ખાલીપો ભીતર ખખડે રે…
ઘરમાં એકલતા રખડે રે…

થાય મને તું પાછો આવી
સઘળાં તાળાંઓ ખોલી દે
બંધ ગુફાને દ્વારે આવી
‘સિમ સિમ ખૂલ જા’-તું બોલી દે…..
મારાં સઘળાં તળિયાં તૂટે એવું આ ઇચ્છા બબડે રે …!

ખાલીપો ભીતર ખખડે રે…
ઘરમાં એકલતા રખડે રે…

– રિષભ મહેતા

 
રખડતી એકલતા અને ખખડતા ખાલીપાનું ગીત…

મહાભારતના વનપર્વમાં યક્ષપ્રશ્નો સાથે આપણી મુલાકાત થાય છે. વારાફરતી તળાવમાંથી પાણી લેવા ગયેલા તમામ ભાઈઓને પુનર્જીવિત કરાવવા માટે યુધિષ્ઠિર તળાવમાં વસતા યક્ષના સવાલોના જવાબ આપે છે, જે ‘ધર્મ-બકા ઉપાખ્યાન’ તરીકે ઓળખાય છે. એ સમયે યક્ષનો પ્રશ્ન કે, ‘પૃથ્વી પર સહુથી ભારી કોણ?’નો જવાબ ધર્મરાજે ‘માતા’ આપ્યો હતો, પણ આજે આ સવાલનો જવાબ આપવાનો થાય તો કદાચ યુધિષ્ઠિર જવાબ આપે કે પૃથ્વી પર સૌથી ભારી ચીજ ‘ખાલીપો’ છે. આમ તો ‘ખાલીપો’ શબ્દમાંથી તદ્ધિત પ્રત્યય ‘પો’ કાઢી નાંખો તો ખાલી ‘ખાલી’ જ બચે છે. તાત્ત્વિક રીતે તો ખાલીપાનું કોઈ વજન હોય જ નહીં પણ વૈચારિક રીતે જોવા જઈએ તો ખાલીપાથી વધુ વજનદાર બીજું કશું ન હોઈ શકે. બધાનો બોજ વેંઢારી શકાય, ખાલીપાનો બોજ વેંઢારવો બહુ અઘરું છે. શૂન્યાવકાશનો આ સંદર્ભે સાવ નવો અર્થ પણ કાઢી શકાય: જ્યાં અવકાશ શૂન્ય હોય, અર્થાત્ જ્યાં અવકાશનો અવકાશ પણ શૂન્ય હોય, જે પૂર્ણપણે ભરેલ હોય એવું. ખાલીપો આવો જ શૂન્યાવકાશ છે, જે દેખીતી રીતે તો ખાલી છે પણ આ ખાલીપણું એ હદે ભરેલું છે કે એને વેઠવું અત્યંત દોહ્યલું બની રહે છે. આવા ભર્યાભાદર્યા ખાલીપાનું એક મસ્ત મજાનું ગીત આજે જોઈએ…

દુનિયામાં બહુ ઓછા માણસ હોય છે જે જેને મળે એ તમામના મિત્ર બની જાય. કોઈ ધારે તોય શત્રુ બની ન શકે એવા મીઠડા તો વીરલા જ હોય ને! રિષભ મહેતા આવું જ એક નામ હતું. આજે આ નામ સાથે ‘હતું‘ લખવું પડે છે. નવસારીના વેડછા ગામમાં આઝાદીના બે વરસ બાદ જન્મેલ રિષભ મહેતાને ૨૦૨૧ની સાલમાં કોરોનાનું બીજું મોજું આપણી વચ્ચેથી તાણી ગયું. અદભુત કવિ, મજાના સંગીતકાર, બેનમૂન ગાયક અને સહુથી વધીને મુઠ્ઠી ઊંચેરા માણસ એવા રિષભભાઈ જીવનના દરેક ક્ષેત્રમાં સદૈવ અજાતશત્રુ અને સર્વમિત્ર રહ્યા. ગુજરાતી કવિતા સંગીત હંમેશા એમને miss કરશે.

કળા કોઈ પણ હોય, કોઈ પણ સમાજ કે સમયગાળામાં એને કાળો-ગાઢો-ભૂખરો રંગ જ હંમેશા વધુ માફક આવ્યો છે. માણસ દુઃખ અને વેદનાથી બચવાની મથામણમાં જ આખી જિંદગી ગુજારતો હોવા છતાં કળામાં મોટાભાગે એનું જ આલેખન થતું જોવા મળે છે. એરિસ્ટોટલનો Catharsis નો સિદ્ધાંત અહીં લાગુ પડે છે. કળાના માધ્યમથી કરુણતા, દુઃખ, પીડા સાથે સમરસ થતો માણસ સરવાળે સુખ અનુભવે એ કેથાર્સીસ. ‘ખાલીપો’ શીર્ષક વાંચતા જ સમજાય છે કે જે ગીત સાથે આપણે રૂબરૂ થવાનું છે, એ કોઈ ખુશીનું જીવનગાન નથી. શીર્ષક આપણને કવિતામાં આવનારી વેદના તરફ સેમ-વેદના કેળવવા માટે તૈયાર કરે છે. શીર્ષકનું કામ પણ આ જ છે ને! એણે ભાવક માટે કાવ્યપ્રવેશની પ્રસ્તાવના બાંધી આપવાની છે. કવિતામાં વાચકે શેનો સામનો કરવાનો છે એનો ચિતાર એણે આપવાનો છે અને ‘ખાલીપો’ શીર્ષકે એ કામ અહીં બખૂબી નિભાવ્યું છે.

વર્ષ ૨૦૧૩ની સાલમાં આ ગીત સાથે પરિચય થયો. હિન્દુ નવા વર્ષના દિવસે કવિશ્રીએ પોતાની ફેસબુક વૉલ પર એક નોંધ સાથે આ ગીત મૂક્યું હતું: ‘આજથી શરૂ થતું નવું વર્ષ અમારે માટે અદકેરો આનંદ લઈ આવી રહ્યું છે. અમારા પરમ મિત્ર,અમારા પરમ સ્નહી,અમારા નગરના ખૂબ જ જાણીતા ગાયક-સ્વરકાર શ્રી સુભાષ દેસાઈ લગભગ સાડા ચાર મહીનાનો યુ.કે.નો પ્રવાસ પૂર્ણ કરી સ્વદેશ પાછા ફરી રહ્યા છે. એ વાતની કેવી, કેટલી ખુશી છે શું કહું? અમે તો સાવ ખાલી થઈ ગયાં’તાં…ખાલીપાની કવિતા લખી સભર થવાના ખાલી ખાલી પ્રયત્ન કરતાં’તાં….’ આમ, કવિએ પરદેશ ગયેલ મિત્રની યાદના ખાલીપાને સભર કરવા માટે આ ગીત લખ્યું હતું પણ એ પ્રસંગને બાદ કરી નાખીએ તોય સ્વતંત્ર રીતે ગીત કેટલું મજબૂત બન્યું છે એ જુઓ!

ગીતસ્વરૂપ પારંપારિક છે. અષ્ટકલના લયમાં ટૂંકી પંક્તિઓની બાંધણી સાથેનું આ ગીત વાંચતા-વાંચતા અવશપણે ગવાઈ જાય એવું પ્રવાહી થયું છે. શીર્ષકના શબ્દથી જ ગીતનો ઉઘાડ પણ થાય છે. ખાલીપો ભીતર ખખડે રે… બે ઘડી અટકી જવાય એવું આ કલ્પન છે. જે ખાલી છે એ કેવી રીતે ખખડે? પણ જ્યારે ઘરમાં -કાયાનું ઘર? સ્મરણોનું ઘર?- એકલતા સિવાય બીજું કંઈ જ ન હોય ત્યારે તો ખાલીપો જ ખખડે ને! ખાલીપાના ખખડવાનું રૂપક જ એટલું વેધક થયું છે કે વાંચતાવેંત કલેજું ચીરાઈ જાય… સહજ સાધ્ય મુખડું છે. સામાન્યરીતે રખડપટ્ટી કરવા માટે મોકળા માર્ગ કે મેદાનનો રસ્તો પકડવો પડે પણ કવિના ઘરમાં હવે કશું જ બચ્યું ન હોવાથી, ઘર સાવ ખાલીખમ હોવાથી એકલતા ઘરની અંદર પણ રખડી શકે છે. ખાલી થઈ ગયેલા ઘરમાં અને જીવનમાં માત્ર ખાલીપો ખખડી રહ્યો છે. ૨૦૧૨ના મે મહિનામાં લખેલી એક ગઝલનો શેર આ ટાંકણે યાદ આવે છે:

સદીઓ બાદ મારા ખાલીપાનું પાત્ર ખખડ્યું છે,
આ ઘટના સત્ય છે કે ભ્રમ હતી, સમજાય તો સમજાય.

જીવનમાં એકાન્ત સાંપડે એ અવસ્થા તો સદૈવ આવકાર્ય હોય છે પણ એકલતાનો સામનો કરવો જરા વિકટ કાર્ય છે. એકાન્તમાં માણસ જાત સાથે વાત-મુલાકાત કરી શકે છે, કરેલા-કરવાના કાર્યો વિશે મનન-ચિંતન કરી શકે છે. એકાન્ત માણસ સ્વયમ્ શોધે છે, એકલતા આવી વળગે છે. એકલતા પ્રમાણમાં નિર્દયી છે. એકાન્તમાં આપણે મહાલીએ છીએ, સ્વૈરવિહાર કરીએ છીએ, જયારે એકલતા આપણા પાર હાવી થઈ જાય છે. જે આંખોનો બગીચો પ્રિયજન/જનોની ઉપસ્થિતિથી સદૈવ મઘમઘ રહેતો હતો એ બગીચો હવે સાવ ઉજ્જડ થઈ ગયો છે, કેમકે પ્રિયપાત્ર/પાત્રો હવે નજરના સીમાડાઓથી પર અને પાર છે. સંગાથ છૂટી ગયો છે, સંતાપ રહી ગયો છે. આંસુઓ રોક્યાં રોકાતાં નથી અને આંસુઓના જળાશયમાં સ્મરણોના ફોટોગ્રાફ્સ સતત તર્યા કરે છે. કેવું સરસ કલ્પન કવિ લઈ આવ્યા છે! પ્રિયજનની પ્રતીક્ષારત્ આંખો વારંવાર ભૂતકાળના કબાટ ખોલી ખોલીને સ્મૃતિઓના આલબમ ફંફોસ્યે રાખી વીતેલી ક્ષણોના ફોટોગ્રાફ્સ જોયા કરતી હોય છે, આ માનવસ્વભાવ સહજ લાક્ષણિકતા કવિએ એક જ પંક્તિમાં આબાદ ચાક્ષુષ કરી આપી છે.

એકલતાની પળોમાં સ્મરણો જ આપણો હાથ ઝાલે છે અને આપણને ટકાવી રાખવામાં સહાયક પણ થાય છે. પરંતુ એ હકીકત પણ સમજવી જરૂરી છે કે સ્મરણો સધિયારો ભલે આપે પણ એના સહારે આખું જીવન કાઢી શકાતું નથી. કવિને લાંબા વિરહ અને કરકોલતી એકલતાના અંતે સમજાયું છે કે સ્મરણોની કંપની શાશ્વત તો નથી જ હોવાની. કવિએ સ્મરણોના ફોટાને પરપોટા સાથે સાંકળીને ક્ષણજીવી સધિયારાને અદભુત રીતે તાદૃશ કરી આપ્યો છે. આમ તો શ્વાસ હવાનો એક નાનોસરખો એકમ જ છે અને દરેક શ્વાસનું આયુષ્ય પરપોટાની જેમ ક્ષણિક જ હોવાનું, પણ અહીં પોતાના વેરાન જીવનની પરાકાષ્ઠાનો ભાવકને સાક્ષાત્કાર કરાવવા માટે કવિ હવાના શ્વાસને સ્મરણોના ફોટાના પરપોટામાં કેદ આલેખે છે… એકલતામાં સ્મરણોને શ્વસતો માણસ સ્મરણનું મરણ ક્યારે થઈ જશે એનાથી અવગત હોતો નથી. પરિણામે જે સ્મરણોને અઢેલીને પોતે બેઠો છે એ ટેકો હમણાં ધરાશાયી થશે, હમણાં પડશેની આશંકામાં સતત ફફડતો રહે છે.

બીજા બંધમાં બીજાપુરુષ એકવચનમાં પુરુષપાત્રને સંબોધાયેલ જોઈએ ત્યારે ખ્યાલ આવે છે કે આ ખાલીપો, આ શૂન્યતા કોઈ એક વ્યક્તિના ચાલ્યા જવાનો જ પરિપાક છે. સર્જક પુરુષ હોવાથી અને રચનાની પાછળની વાર્તા પણ આપણને ખબર હોવાથી બે પુરુષમિત્રોની વિરહવેદનાની આ વાત હોવાનો ખ્યાલ આવે છે, અર્વાચીન ગુજરાતી કવિતામાં પ્રથમ ‘કરુણ-પ્રશસ્તિ’ (elegy) ગણાયેલ કવિશ્રી દલપતરામનું ‘ફાર્બસવિરહ’ આ ટાંકણે અવશ્ય યાદ આવે, જેમાં ત્રેવીસ વર્ષની વયે અમદાવાદમાં મદદનીશ જજ નિયુક્ત થયેલ, એલેકઝાન્ડર કિન્લોક ફૉર્બ્સે દલપતરામની સહાયથી ગુજરાત અને ગુજરાતીને લાભદાયક નાનાવિધ પ્રવૃત્તિઓ આદરી હતી. દલપતરામના પરમ મિત્ર બનેલ ફાર્બસના અકાળ નિધન પર દલપતરામે એ કાવ્ય રચ્યું હતું. આ લાંબા કાવ્યમાં કવિ લખે છે: ‘રે મુજ મિત્ર ગયો તદનંતર, અંતરદુ:ખ નિરંતર વ્યાપે.’ આ જ કવિતામાં કવિ વિરહના દુઃખનું કારણ પણ ફરિયાદના સૂરમાં રજુ કરે છે: ‘પાઈ પાઈ પ્રેમપાન પ્રથમ તેં પુષ્ટ કર્યો, પછી પીડા પમાડી વિજોગ પાન પાઈ પાઈ.’ પુનઃ ‘ખાલીપો’ તરફ વળીએ. કવિતા પાછળની વાર્તા ખબર ન હોય તો એમ પણ માની શકાય કે પુરુષ સર્જકે મનના માણીગરના વિરહમાં વ્યાકુળ સ્ત્રીના મનોભાવોને શબ્દદેહ આપ્યો છે. સ્ત્રીનું વિરહકાવ્ય ગણીએ કે પુરુષનું, આપણે તો સર્જકે સર્જેલો ખાલીપો માણીને ભરપૂર થવાનું છે, તે ભરપૂર થઈએ, બસ!

ગીતનો બીજો બંધ પ્રમાણમાં સરળ છે. કવિને થાય છે કે ચાલ્યો ગયેલ મિત્ર પાછો આવે અને પોતાને એકલતાના કમરામાં ગોંધી રાખવામાં નિમિત્ત બનેલા તમામ કારણોના તાળાંઓ ખોલી દે. અરેબિયન નાઈટસના અલીબાબા અને ચાલીસ ચોરની વાર્તામાં ખજાનો ભરેલ ગુફા જે રીતે ‘ખુલ જા સિમસિમ’ બોલવાથી જ ખોલી શકાતી હતી એ જ રીતે કવિ ઇચ્છે છે કે એમનો મિત્ર પરત ફરે અને કોઈ જાદુઈ મંત્ર ભણીને ખાલીપાની બંધ ગુફામાં કેદ સંબંધના ખજાનાને પુનઃ હાથવગો કરી આપે. વાત ખોટી નથી. આપણે જેને સાચા દિલથી પ્રેમ કરતા હોઈએ છીએ એના હાથમાં આપણા દિલની તિજોરીની ચાવી જાણ્યે અજાણ્યે આપી જ બેસતા હોઈએ છીએ ને! મિત્રના હૈયાનું તાળું ખોલવાનો જાદુઈ મંત્ર તો મિત્ર પાસે જ હોવાનો!

નજરથી દૂર જઈને પોતાના અસ્તિત્વને ખાલીખમ કરી જનાર અતિપ્રિય દોસ્ત પરત ફરે અને પોતાને આ એકલતા અને ખાલીપાની કેદમાંથી મુક્ત કરે એવો જાદુ થાય એવી કવિની ઇચ્છા છે. પણ કવિની ઇચ્છા માત્ર આટલા પૂરતી જ સીમિત નથી. કવિ ઇચ્છે છે કે ગુફાના બંધ દરવાજા તો ખૂલે જ, પણ સાથોસાથ પોતાની ઇચ્છાઓનાં સઘળાં તળિયાં પણ તૂટે. તળિયું આખરે તો ઇચ્છાને અટકાવી રાખતું એક પરિમાણ જ ને! તળિયું, સોરી, કવિ કહે છે તેમ એક-બે નહીં પણ સઘળાં તળિયાં હોય જ નહીં તો કોણ ઇચ્છાને ઝાલી-અટકાવી રાખી શકે? વિયોગના તાપમાં તવાયા પછી મિલનની શીળી પણ અસીમ અંનત છાયા માટેનો તલસાટ કવિએ કેવો બખૂબી રજૂ કર્યો છે, નહીં!

અંતે, કવિની જ આઠ શેરની એક ગઝલના ચાર શેર સાથે સમાપન કરીએ –

એમ શાને થાય છે તારા વગર રહેવાય નૈં
ને વળી આ લાગણીને પ્રેમ પણ કહેવાય નૈં

રાહ તારી જોઉં કે નીરખું કે હું ઝંખું તને ,
ત્રણ ઘટનાઓથી આગળ આ કથા કંઈ જાય નૈં

એક દી તું આ નજરથી દૂર થઈ જાશે અને
હું કહી પણ ના શકીશ કે કંઈ મને દેખાય નૈં

આ બધું કેવી રીતે છે આ બધું શા કારણે ?
આ બધું કહેવાય નૈ , સહેવાય નૈ, સમજાય નૈં

નિરુદ્દેશે
સંસારે મુજ મુગ્ધ ભ્રમણ
પાંશુમલિન વેશે.

કયારેક મને આલિંગે છે
કુસુમ કેરી ગંધ;
કયારેક મને સાદ કરે છે
કોકિલ મધુરકંઠ,
નેણ તો ઘેલાં થાય નિહાળી
નિખિલના સૌ રંગ,
મન મારું લઈ જાય ત્યાં જાવું
પ્રેમને સન્નિવેશે.

પંથ નહિ કોઈ લીધ, ભરું ડગ
ત્યાં જ રચું મુજ કેડી,
તેજછાયા તણે લોક, પ્રસન્ન
વીણા પર પૂરવી છેડી,
એક આનંદના સાગરને જલ
જાય સરી મુજ બેડી,
હું જ રહું વિલસી સંગે
હું જ રહું અવશેષે.

– રાજેન્દ્ર શાહ

 
જ્યાં ન પહોંચે રવિ, ત્યાં પહોંચે કવિ…

ભાગ્યે જ આપણી કોઈ પણ ક્રિયા કારણોથી પર હશે. આપણી દરેક ક્રિયાની પાછળ કોઈને કોઈ હેતુ જરૂર હોય છે. કહેવું હોય તો કહી શકાય કે કાર્યકારણનો સંબંધ અજવાળા-પડછાયા જેવો અવિનાભાવે સંપૃક્ત છે. આપણો લાલો કદી લાભ વિના લોટતો નથી. પરંતુ આમાં આપણો કોઈ વાંક પણ નથી. સંસારનો આ જ વણલખ્યો નિયમ છે. શ્રીકૃષ્ણ ભલે कर्मण्येवाधिकारस्ते मा फलेषु कदाचन કહી ગયા, પણ જગતમાં ભાગ્યે જ કોઈ સંતપુરુષ હશે જે નિસ્પૃહતાથી કામ કરતો હોય… જો કે આજે આપણે જે કવિતા વિશે વાત કરવી છે, એ ઉદ્દેશનો એકડો કાઢીને જીવવાની જ વાત કરે છે. જોઈએ…

અનુગાંધીયુગીન કવિઓમાં કપડવણજના રાજેન્દ્ર કેશવલાલ શાહ પ્રમુખ સ્થાન ધરાવે છે. સત્તરેકની વયે અસહકારની લડતમાં જેલભેગા થયા અને સ્વાતંત્ર્યસંગ્રામના ગીતોએ જ એમને કવિતા ભણી પ્રેર્યા. આધ્યાત્મ, પ્રકૃતિ અને રમ્ય કલ્પનોની તાજગીના હૃદયંગમ નવોન્મેષ ઉપરાંત એમના કાવ્યો લયની લીલાથી, નવીન કથનરીતિથી અને જીવનમર્મના નિરૂપણથી ધ્યાનાકર્ષક બન્યાં છે. ‘રામવૃંદાવની’ તખલ્લુસથી ગઝલોય લખી. વિપુલ કાવ્યસર્જન છતાં ઇમેજગ્રસ્ત ન થતા કવિ સ્વાનુકરણ અને સ્વાનુરણનથી અળગા રહી શક્યા હતા.

કવિની પ્રગટ થયેલી પ્રથમ રચના ‘હોળી-ધુળેટી’ સૉનેટ પણ ‘નિરુદ્દેશે’ કવિના પ્રથમ કાવ્યસંગ્રહ ‘ધ્વનિ’ (૧૯૫૧)નું પ્રથમ કાવ્ય છે. એટલે એમના મુદ્રિત જીવનનું પ્રથમ પૃષ્ઠ પણ કહી શકાય. વળી એ કવિની સિગ્નેચર પૉએમ કે બ્રાન્ડ એમ્બેસડર પણ છે. એ કવિનો પરિચય તો આપે જ છે, એમની આગળની કાવ્યયાત્રાનો સંકેત પણ આપે છે. જેમ મહાદેવના મંદિર માટે નાંદી, એમ રા.શા.ના કવન માટે આ કાવ્ય.

‘નિરુદ્દેશે’ શીર્ષક સ્વયંસ્પષ્ટ છે. ઉદ્દેશ વિના. આશય વિના. શીર્ષક બે ઘડી વિચારતા કરી દે એવું છે. કારણ, કારણ વગર તો આપણે પ્રેમમાંય કશું લેતા-દેતા નથી. આપણાં તો સઘળાં સગપણ વાડકીવ્યવહારથી ચાલનારાં. પણ કવિ તો શીર્ષકમાં જ ઉદ્દેશનો એકડો કાઢી નાંખે છે. બંધારણની રૂએ આ રચના અષ્ટકલની ચાલમાં ચાલતું ગીત છે. મુખબંધ સાથે અંત્યાનુપ્રાસ ધરાવતી ત્રણ કડીઓ અને ધ્રુવપદ સાથે તાલ પુરાવતી પૂરકપંક્તિ સાથેના બે બંધ એનું બંધારણ. આમ, સ્વરૂપસન્નિધાન તો પ્રચલિત ગીત જેવું જ છે, સિવાય કે બંને બંધમાં સામાન્યતઃ યોજાતી બે કડીઓના સ્થાને ત્રણ-ત્રણ કડીઓ છે. સામાન્ય ગીતરચના કરતાં અડધી લંબાઈ ધરાવતી પંક્તિઓ અને બેના સ્થાને ત્રણ કડીઓના ઉપયોગથી ગીત દ્રુતગતિએ આગળ વધે છે. ગીતનો ઉપાડ અનૂઠો છે. એક જ શબ્દનું શીર્ષક ગીતનું ધ્રુવપદ પણ છે. ઉપાડ અને શીર્ષક એક જ રાખીને કવિએ ઉદ્દેશની ગેરહાજરીને ન માત્ર અધોરેખિત કરી છે, હાઈલાઈટ પણ કરી છે. કહેવા ધારેલી વાતમાં ધાર્યું વજન મૂકવા માટે કવિએ અન્ય શબ્દોનું વજન મૂકવું ત્યાગ્યું છે. સાચા કવિકર્મના પરિચયની શરૂઆત છે આ.

નિરુદ્દેશે. પણ શું?

શીર્ષકમાં જન્મેલ અને ધ્રુવપદ સુધી આવતાં બેવડાયેલ કુતૂહલનો ખુલાસો તુર્ત જ થાય છે. નિરૂદ્દેશે સંસારમાં મુગ્ધ ભ્રમણ! ‘મુગ્ધ’ શબ્દ પર બે ઘડી અટકીશું? મુગ્ધતા ક્યાં બાળકને હસ્તગત હોય ક્યાં કવિને. મુગ્ધતા ગુમાવી બેસે એ કદી સારો કવિ બની ન શકે. દુનિયા તો બધા માટે સરખી જ છે, પણ મુગ્ધતાના ચશ્માં પહેર્યાં હોય તો જગત અને જગત્જન અલગ જ નજરે ચડશે. વિસ્મયના પ્રતાપે જ સાર્વત્રિક અનુભૂતિ નોખી ભાત ઝીલીને વૈયક્તિક બનીને કાગળ પર અવતરે છે.

૧૯૧૫માં ગાંધીજી આફ્રિકાથી પરત ફર્યા ત્યારે ક્યાંથી શરુ કરવું એ પ્રાણપ્રશ્ન હતો. ગોખલેએ એમને સીધું દેશસેવામાં જોતરાવાના બદલે વરસેક ભારતભ્રમણ કરીને દેશની વાસ્તવિકતા પ્રત્યક્ષ અનુભવવાની સલાહ આપી હતી. ગાંધીજી પહેલાં અને પછી કદાચ ભાગ્યે જ કોઈએ દેશને આટલો નજીકથી જોયો-જાણ્યો હશે. કદાચ એટલે જ ગાંધીજી દેશની નાડ આબાદ પકડી શક્યા હતા. કવિ સંસારભ્રમણ તો ઝંખે છે પણ નિરાશય. વળી, એમને સાજશણગારનીય તમા નથી. પાંશુમલિન વેશે અર્થાત ધૂળથી મેલાઘેલા વદને જ તેઓ આ કામ પાર પાડવા માંગે છે. દુનિયાને આત્મસાત્ કરવાની આ પ્રાથમિક શરત છે. ઇસ્ત્રીટાઇટ કપડાં પહેરીને ગાડીમાં નીકળનાર દુનિયામાંથી માત્ર પસાર જ થઇ શકે છે. દુનિયા એમની સાથે આદાનપ્રદાન કરતી નથી. લોકમાં ભળવું હોય, કંઈક મેળવવું હોય તો સ્વને ઢાંક્યા વિના યથાતથ રજૂ કરવો પડે. જાત પાર વાઘાં ચડાવ્યાં નથી કે દુનિયા કોશેટામાં સંકોરાઈ નથી. ધૂળમાં રજોટાયેલ વેશનો એક અર્થ પ્રકૃતિ સાથે તદરૂપ પણ કરી શકાય.

કવિ ફોડ પડતા નથી પણ કવિતા કરવા માટેની સર્વપ્રથમ અને મૂળભૂત શરત અહીં સમાન્તરે રજૂ થઈ છે. કોઈપણ જાતના હેતુ અને આડંબર વિના સ્વથી સર્વ સુધી જનાર જ સાચો કવિ બની શકે. નિરંજન ભગતનું ‘હું તો બસ ફરવા આવ્યો છું!’ કાવ્ય તો યાદ આવશે જ, સાથોસાથ રાજેન્દ્ર શાહનો જ એક પંક્તિનો ઉપનિષદ પણ સ્મૃતિપટલ પર ઝળકી ઊઠશે: ‘ઘરને ત્યજી જનારને /મળતી વિશ્વ તણી વિશાળતા.’

પ્રથમ અંતરામાં ‘ક’ અને ‘ન’ની વર્ણસગાઈના કારણે લય વધુ પ્રવાહી બન્યો છે. ‘ન’નું નાદમાધુર્ય તો ગંધ, કંઠ, રંગ અને સન્નિવેશની મધ્યેથી પણ સાંભળવું ન ચૂકાય એવું મધુર છે. નિરુદ્દેશ ભ્રમણ દરમિયાન ક્યારેક પુષ્પોની સુગંધ કવિને આવી વળગે છે તો ક્યારેક કોકિલ એમને જ સાદ ન કરતો હોય એમ વહાલ કરે છે. પુષ્પો અને પક્ષીઓ તો આપણી આસપાસ ચારેતરફ છે જ. ખુશબૂ અને ટહુકાથી આપણી ઇન્દ્રિયોને ટકોરે પણ છે, પરંતુ આપને સહુ ઇન્દ્રિયબધિર છીએ. આંખો ખુલ્લી છે પણ કુદરતી સૌંદર્યની નોંધ લેવાને અસમર્થ. કાનમાં ટહુકા તો પડે છે પણ ચેતના સુધી પહોંચતા નથી. સુગંધ ઘ્રાણેન્દ્રિયને તર કરવા મથે છે, પણ નાકને કઈ પડી જ ન હોય એમ આગળ વધી જાય છે. ટૂંકમાં ચોતરફ વિખરાઈ પડ્યો છે કુદરતનો સામાન, પણ આપણું નથી ધ્યાન, નથી ભાન. કવિ તો જો કે જમાનાથી અલગારી જ હોવાનો! પ્રકૃતિ જ કવિની સાચી પ્રકૃતિ છે. બધાને દેખાતું છતાં વણદેખાતું હોય એ કવિ જુએ છે. જંગલમાં બેધ્યાનપણે ચરતું હરણ પળેપળ જોખમોની સંભાવનાઓ બાબતે સતર્ક જ હોય, એમ સંસારમાં નિસ્પૃહભાવે ફરતો કવિ પણ સજાગઇન્દ્રિય જ હોવાનો. એટલે જ દાખલા ભલે કુસુમ-કોકિલાના જ આપ્યા હોય, નેણ તો અખિલાઈના તમામ રંગો નિહાળી ઘેલાં થાય છે. દુનિયા જેને જોયું-ન જોયું કરે એ પ્રકૃતિને જોઈને કવિ પાગલ થઈ જાય છે. કારણ? કારણ લબરમૂછિયા ઉમાશંકરના પ્રથમ કાવ્ય ‘નખી સરોવર ઉપર શરતપૂર્ણિમા’ની આખરી કડીમાંથી જડે છે: ‘સૌન્દર્યો પી, ઉરઝરણ ગાશે પછી આપમેળે.’ ઈંદ્રિયબાહ્યતા છોડીને ઇન્દ્રિયગ્રાહ્યતા સેવે એ કવિ. જગતના સૌંદર્યને નિર્બંધ માણી લેવાની ઇચ્છા કવિએ આ ગીતમાં મૂર્તિમંત કરી છે.

આ નિરુદ્દેશ સ્વૈરવિહારમાં કોઈ દિશા નિર્ધારિત નથી. મન લઈ જાય ત્યાં પ્રેમના સન્નિવેશે જવાનું છે. સન્નિવેશના એકાધિક અર્થ લઈ શકાય. ગાઢ સંબંધ, જોડાણ કે સંયોગ એમ અર્થ લઈએ તો કહી શકાય કે જગતના અલગ અલગ તત્ત્વોને અને આપણા આંતર્જગત-બહિર્જગતને પ્રેમ એકમેક સાથે જોડી આપે છે. પ્રેમનું રસાયણ બધાને સંયોગીને એકત્વ બક્ષે છે. સંનિવેશનો બીજો અર્થ પ્રવેશ કે સામીપ્ય થાય. પ્રેમ જ્યાં પ્રવેશ કરાવે કે જેની સમીપ લઈ જાય ત્યાં કવિ જવા તૈયાર છે. એક અર્થ સ્થાન કે મુકામ પણ થાય. મન લઈ જાય ત્યાં કવિ જવા તૈયાર છે પણ ત્યાં પ્રેમ વસતો હોવો જોઈએ. ટૂંકમાં અર્થ કોઈ પણ લો, મહત્વ પ્રેમનું છે. કવિ પ્રેમને આધીન છે. પ્રેમ હોય ત્યાં જ કવિનું ગંતવ્ય હોવાનું.

કવિ કોઈપણ લાલસા, મહત્વાકાંક્ષા કે આશય-ઉદ્દેશ વિના મેલાઘેલા વેશે દુનિયામાં પ્રેમનો તંતુ ઝાલીને અને તમામ ઇન્દ્રિયોને નિર્બંધ કરીને મ્હાલવા નીકળી તો પડ્યા છે, પણ ક્યાં અને કઈ રીતે એ જોઈએ. પહેલા બંધમાં બહિર્જગત વડે કવિનું આંતર્જગત તરબોળ થતાં ઉભયનું સાયુજ્ય સ્થપાય છે. પુષ્પોની ગંધ માત્ર નાસિકા સુધી નહોતી, એ તો એમને આખાને આખા આલિંગી લેતી હતી. કોકિલ માત્ર નિજાનંદ માટે કે કોયલને રિઝવવા જ નહોતો ગાતો, એ તો જાણે કવિને જ સાદ કરતો હતો. પ્રેમના જોડાણથી આંતર-બાહ્ય બંને વિશ્વને એકરૂપ કર્યા બાદ આગળના બંધમાં કવિનું ભ્રમણ તો આગળ વધે જ છે, પણ એની થોસાથ કવિનો ‘ઉદ્દેશ’ પણ છતો થાય છે. લ્યો! વાત તો નિરુદ્દેશની હતી ને! ત્યાં આ ઉદ્દેશ ક્યાંથી આવી ચડ્યો?

સાચી વાત છે. ગમે એ હોય, કવિ પણ આખરે તો માણસ જ ને! કહે છે, કોઈએ જે રસ્તો નહીં લીધો હોય એ રસ્તો હું લેનાર છું. રૉબર્ટ ફ્રોસ્ટનું ‘રોડ નોટ ટેકન’ કાવ્ય તુર્ત જ સ્મરે. જે રસ્તા પર ભાગ્યે જ કોઈ ગયું હશે એ રસ્તો પસંદ કરીને કવિ કહે છે, કે યુગયુગો બાદ કદાચ હું આમ કહીશ કે મેં ઓછો ખેડાયેલ માર્ગ પસંદ કર્યો એનાથી જ તફાવત પડ્યો છે. ૧૯૧૫માં પ્રગટ થયેલ આ વિશ્વવિખ્યાત રચનાનો ૧૯૧૩માં જન્મેલા કવિની આ કવિતા પર પ્રભાવ છે કે કેમ એ કહેવું તો મુશ્કેલ છે પણ કવિએ જે-તે સમયે બીજા કવિઓ જે કેડી પર ચાલતા ડરતા હતા એ કેડી પસંદ કરી હતી એ વાત ચોક્કસ છે. ગુલામીના અંતિમ અને આઝાદીના પ્રારંભિક વર્ષો દરમિયાનની ગાંધીયુગીન કવિતા સમાજ પરત્વેના દાયિત્વથી ગ્રસિત હતી. પ્રહલાદ પારેખની સાથોસાથ નિરંજન ભગત અને રાજેન્દ્ર શાહે તત્કાલીન સ્વાતંત્ર્યોત્તર કવિતાને એના કથિત સામાજિક કર્તૃત્વ અને ગાંધીપ્રભાવથી મુક્ત કરી શુદ્ધ કાવ્યતત્ત્વની આરાધનાની નૂતન કેડી કંડારી હતી. કવિએ કંડારેલી કેડીએ એમના સમકાલીન અને ત્યાર બાદના કવિઓને ખૂબ પ્રભાવિત કર્યા છે. પોતે કોઈ પંથ લેવા તૈયાર નથી અને જ્યાં પગ મૂકશે ત્યાં પોતાની કેડી રચશેનો જે ધનુર્ટંકાર એમણે પ્રથમ સંગ્રહના પ્રથમ કાવ્યમાં કર્યો હતો, એ સાચો સાબિત થયો.

તેજછાયાના આ પૃથ્વીલોકમાં કવિ પોતાની વીણા પર પૂરવી રાગિણી છેડવા ચહે છે. સુખદુઃખ જીવનમાંથી બાદ કરી શકાવાના નથી પણ વાદ્ય પોતે જ પ્રસન્ન હોય તો સંગીત પણ સુમધુર જ રેલાશે. જીવન નિરુદ્દેશ અને મુગ્ધતાપૂર્ણ હોય તો જ વાદ્ય પ્રસન્ન રહે. વીણા વિદ્યાદેવી સરસ્વતીનું વાદ્ય પણ છે. એટલે પ્રસન્ન વીણાની સુરાવલિનો સંદર્ભ સીધો પ્રસન્નતાના કાવ્યો સાથે જોડાય છે. કવિની બેડી, જીવનનૌકા આનંદસાગરમાં સરતી જાય છે. સરવું અને તરવું ક્રિયાપદ વચ્ચે પણ બારીક તફાવત છે. તરવું સકર્મક ક્રિયા છે. હોડીને તરાવવાને હલેસાં જરૂરી છે પણ સરવું અકર્મક છે. હોડીના સરવામાં ખલાસીનું કર્તૃત્વ તો નીકળી જ જાય છે, પાણી પણ શાંત હોવાનું અભિપ્રેત છે. મતલબ, કવિની નૈયા અનાયાસ આનંદસાગરમાં સરી રહી છે. સાગર પણ આનંદનો છે, કેમકે ભ્રમણ નિર્હેતુક છે.

કાવ્યાંતે કવિ કહે છે કે હું જ સૌની સાથે વિલસું છું અને કશું ન હોય ત્યારે જે બચી જાય એય હું જ છું. अपारे काव्य संसारे कविरेव प्रजापतिः| કવિ પોતાના સર્જનવિશ્વનો બ્રહ્મા છે. સર્જનના અક્ષરેઅક્ષરમાં એ વિલસે છે, એની ઉપસ્થિતિ છે. અને તમામ સર્જનથી તટસ્થ પણ એટલો જ. કવિતા લખી દીધા પછી એના પર એનો એક ભાવક જેટલો જ અધિકાર શેષ રહે છે. આ જ રીતે કવિ સમગ્ર સંસાર સાથે પ્રેમના સન્નિવેશે તાદાત્મ્ય પણ સેવે છે, અને સમગ્ર સંસારથી અલિપ્ત પણ છે. સંસારમાં જન્મ્યા હોવાથી સંસારના કણેકણમાં તેઓ પોતાને અનુભવે છે, અને એમાં જ શેષરૂપે રહી પણ જશે. આ પ્રકારે એકીસાથે સાર્વત્રિક ઉપસ્થિતિ અને અનુપસ્થિતિ અનુભવીને આનંદસાગરમાં એ જ સરી શકે જેની મુગ્ધતા આ ઇહલોકમાં અકબંધ બચી હોય અને દુનિયા પાસેથી કશું મેળવવાનો ઉદ્દેશ ન હોય. પ્રકૃતિનો વૈભવ બધા માટે હોવા છતાં એ બધાને પ્રાપ્ય નથી. પ્રકૃતિ નોખી હોય એ જ પ્રકૃતિને પામી શકે! પ્રકૃતિને પામવાની કૂંચી નરી મુગ્ધતામાં રહેલી છે. પ્રકૃતિના રહસ્યો સમજે એને જીવનસત્ય સમજાવા માંડે છે.

અંતે, કવિના જ એક કાવ્ય ‘પ્રવાસી’થી સમાપન કરીએ:

પ્રવાસી છું ભીતરના અસીમનો,
ને હું મનોવેગ ધરંત વાંછિત;
છતાંય જાણે અહીંનો અહીં સ્થિત !
ન ભેદ મારે ગતિ ને વિરામનો.

લહું ઘણું, ને ઘણું ય અલક્ષિત
રહી જતું સૂચિત થાય ઇંગિતે;
અજાણનો આદર હું કરું સ્મિતે,
પળે પળે નૂતન છે અપેક્ષિત.

આવી મળે તે મુજમાં સમન્વિત.
ને સંચરું તે પથ જે તિરોહિત.

વરસી કંઈ સ્મરણોની હેલી,
હું તો લથબથ ભીંજાઈ થઈ ઘેલી.

વિસરી ગઈના છાણાં થાપી-થાપીને
મેં તો હોવાની ભીંતોને ઓકળી;
ઘરકામની કાથીઓ ખેંચી બાંધેલ ખાટે
આડી પડી’તી થઈ મોકળી.
એના નામનો વંટોળ મૂઓ ફૂંકાયો એમ કે છત અને ભીંતો પડેલી.
વરસી કંઈ સ્મરણોની હેલી…

અંદરથી કોઈ મારી આંખ્યું દાબીને પૂછે:
કોણ છું હું બોલ સખી, બોલ..
કૂણી હથેળીઓ શ્વસી લગીર એમાં
મનડાનો થઈ ગ્યો ચકડોળ.
આટલું રહ્યું ન ભાન? આટલા જન્મોથી હું તારા જ ટેકે ઊભેલી?!
વરસી કંઈ સ્મરણોની હેલી…

 
પરવશ પ્રેમના સાક્ષાત્કારનું ગીત

પ્રેમ સાચો હોય તો સમર્પણ કઈ ઘડીએ થઈ જાય એની જાણ રહેતી નથી. પાછું પ્રેમમાં સમર્પણ કરવા માટે સામેથી પ્રેમ પ્રાપ્ત થાય એય જરૂરી હોતું. પ્રેમ, જો દુનિયામાં સાચેસાચ હોય, તો ઉભયપક્ષિતા એનું પ્રમુખ લક્ષણ નથી. બે જણ ભેગાં થયાં નથી કે અધિકાર, અપેક્ષા, અદેખાઈ, અહમ્, અવિશ્વાસ, અસમાનતાની લાગણી વગેરે રસાયણો પ્રેમના પાત્રમાં ઉમેરાયાં વગર રહેતાં નથી. અને આ રસાયણો ઉમેરાતાં જ દૂધ જેવો મીઠો પ્રેમ ક્યારે ખાટું દહીં થઈ જાય છે એની બેમાંથી એકેયને ખબર રહેતી નથી. દુન્યવી બજારમાં નિષ્ફળ રહે એ જ પ્રેમ પંકાયેલ કથા બની શકે છે. સફળ પ્રેમ ભાગ્યે જ મિલનમાં પરિણમે છે. એથી ઊલટું, વિરહનું તેલ પ્રેમના અગ્નિને લાંબો સમય પ્રજ્વલિત રાખે છે. બહુધા મળવાની આશા મિલન કરતાં વધુ મીઠી હોય છે. રાહ જોતાં હોઈએ તો બોર ચાખતાં ચાખતાં સમય ક્યાં પસાર થઈ જાય છે એનીય ગતાગમ રહેતી નથી, પણ મુલાકાત થઈ ગયા બાદ સમય કેમ પસાર કરવો એ કોયડો બની જાય છે. ‘પ્રતીક્ષાની ગલીઓમાં ભૂલાં પડ્યાં છે, સદી છે કે ક્ષણ છે, શી રીતે કળાશે?’ આજે જે રચનાના આસ્વાદનો ઉપક્રમ છે, એ પણ વિરહ, સ્મરણ, અને આશાના સહારે જ ટકેલી છે…

ગીતને કોઈ શીર્ષક અપાયું ન હોવાથી મુખબંધને જ ટકોરા મારીને દરવાજો ખોલવા કહીએ. ‘વરસી કંઈ સ્મરણોની હેલી’થી કાવ્યારંભ થાય છે. ‘હેલી’ શબ્દ એક જ લસરકામાં અટક્યા વિના મુશળધાર વરસતા વરસાદને ચાક્ષુષ કરે છે. આ અનરાધાર વર્ષા સ્મરણોની છે પણ કવિતાનો દરવાજો ખોલવાની ખરી કળ તો ‘કંઈ’ શબ્દમાં છે. હેલી સામાન્ય વરસાદથી ઘણું ઉપરનું પ્રમાણમાપ સૂચવે છે, અને સ્મરણનું બહુવચન પણ એની સમાંતરે જાય છે. આમાં ‘કંઈ’ ઉમેરાતા હેલીનું પણ બહુવચન થઈ ગયું… મતલબ, સ્મરણોની આ અનવરત વર્ષા એકવારની નથી, અવારનવારની છે… ચાર શબ્દોના મુખડામાં ત્રણ શબ્દ તો માત્ર માત્રાની વિપુલતાદર્શક છે… સરસ! કવિતાદેવીએ દરવાજો ખોલ્યો જ છે તો ચાલો, હવે ઘરમાં પ્રવેશીએ…

હું તો લથબથ ભીંજાઈ થઈ ઘેલી… હમ્મ! પુરુષ કવિની કલમે એક સ્ત્રીની સંવેદના વ્યક્ત કરવાનો પ્રયાસ… પ્રથમ પુરુષ એકવચનની આત્મકથનાત્મક શૈલી. સ્મરણોની હેલીને અડોઅડ નાયિકાનો કાવ્યપ્રવેશ થતાં સમજાય છે કે પ્રિયજનનો વિરહ ચટકા ભરી રહ્યો છે અને ઉભરો ગીતરૂપે બહાર આવી રહ્યો છે. એકાધિક સ્મરણોનો ધોધમાર વરસાદ પડી રહ્યો છે અને કોરાં રહી જવામાં ન માનતી નાયિકા લથબથ ભીંજાઈને ઘેલી થઈ રહી છે. સ્ત્રીઓના સ્વભાવની ખાસિયત અહીં બખૂબી ઉપસી છે. સંબંધના દરેક પાસાંઓને સમગ્રતયા માણવાની ક્ષમતા પુરુષોની સરખામણીમાં સ્ત્રીઓની વધુ હોય છે. સંબંધ હોય કે સેક્સ, પુરુષ શીઘ્રાતિશીઘ્ર હાથ ખંખેરી ઊભો થઈ જઈ શકે છે, સ્ત્રીને હંમેશા વાર લાગે છે. ‘માણ્યું એનું સ્મરણ કરવું એય છે એક લ્હાવો’ (કલાપી) એ સ્ત્રીઓની ખરી લાક્ષણિકતા. સ્ત્રી મિલનની ક્ષણોને યથાતથ મમળાવી શકે છે, તો વિરહની પળોનીય સુવાંગ ઉજાણી કરી જાણે છે. પિયુ નથી, માત્ર એનાં સ્મરણો જ બારેમેઘ ખાંડા થયા હોય એમ વરસી રહ્યાં છે અને વિરહાસિક્ત સ્ત્રી ન માત્ર લથબથ ભીંજાઈ રહી છે, ભીંજાઈને ઘેલી પણ થઈ રહી છે. અષ્ટકલ કરતાં ષટકલના આવર્તનોનો લયાવધિ ઓછો હોવાથી ઝડપથી આગળ વધતાં આવર્તન વરસાદની ત્રમઝૂટ સાથે તાલ મિલાવે છે તથા ‘કંઈ’ અને ‘થઈ’ જેવા આંતર્પ્રાસ એમાં લવચિકતા ઉમેરે છે.

હેલી ગ્રામ્ય પરિભાષાનો શબ્દ છે. પ્રથમ બંધમાં ભીંતોની ઓકળીની વાત આવતાં જ ગ્રામ્ય પરિવેશ વધુ ઉઘાડ પામે છે. નાયક લાંબા સમયથી નજરોથી દૂર છે. કદાચ કાયમ માટે પણ નાયિકાને ત્યાગી હોય. બની શકે. પણ હિન્દુસ્તાની રાધાઓએ વળી કયા દિવસે રણછોડની રાહ જોવા સામે વિરોધ નોંધાવ્યો જ છે, તે આપણી નાયિકા નોંધાવે? સંબંધમાંથી પુરુષનું પરવારવાનું અલગ હોય છે અને સ્ત્રીનું અલગ. પુરુષ માટે પરવારી જવુંનો મતલબ પૂરું કરવું થાય છે, જ્યારે સ્ત્રી પરવારીનેય પૂરું કરતી નથી. સાચો પ્રેમ કરનારી સ્ત્રી સંબંધમાંથી કદી બહાર આવી શકતી નથી. ગ્રામનારી ઘરની ભીંતને છાણ લીંપીને એમાં તરંગાકાર ભાત બનાવે એમ નાયિકા પણ પોતાના હોવાપણાંને ઓકળીને ભાતીગળ બનાવવાની કોશિશ કરે છે, પણ વિસંગતિ અહીં સાધનમાં છે. ભીંતોને ઓકળવા માટેનાં છાણાં વિસ્મૃતિના બનેલાં છે. વિસરી જવું હયાતીની ભીંતેભીંતના તસુએ તસુને લીંપી દે એનાથી વિશેષ વિસરાતું જ ન હોવાની પરાકાષ્ઠા બીજી શી હોઈ શકે!

આપણે ત્યાં ઘરનું કામકાજ પતાવીને સ્ત્રી બપોરે આડી પડે એવો નિત્યક્રમ છે. સૌરાષ્ટ્ર તરફ પુરુષોય વામકુક્ષિના કાર્યક્રમમાં સુપેરે ભાગ લે છે. બપોરે તો કર્ફ્યૂ હોય એવું વાતાવરણ થઈ જાય. રાજકોટ માટે એવીય વાયકા છે કે બપોરે તો આરામ ગ્રાહકથીય મોટો ભગવાન. કાવ્યનાયિકા અહીં બપોરે મોકળી થઈને આડી પડી છે, પણ ક્યાં? જેમ એના છાણાં અલગ છે એમ આડા પડવા માટેનો ખાટેય નોખો છે. એ જે ખાટ પર મોકળી થઈને આડી પડી છે એ ઘરકામની કાથીઓ ખેંચી તાણીને તૈયાર કરાયો છે. મતલબ, ઘરકામ એ જ એનો આરામ છે. કામ જ આરામ છે, કેમકે વ્યસ્તતામાં જ યાદ ઓછી આવે ને? નવરાશની તો એક પળ પિયુની યાદ વિના જતી નથી. બીજું, ખાટ એટલે વાણ ભરેલો હીંચકો. મોકળાશની પળોમાં આગળ-પાછળ ગતિ કરતો હીંચકાની જોડેજોડ નાયિકા ભૂત-વર્તમાન અને ભાવિની વચ્ચે ઝૂલી રહી છે. ગઈકાલની પ્રીત, આજનો વિયોગ અને આવતીકાલની આશાની વચ્ચે એ હિંડોળી રહી છે.

યાદોને વિસારે પાડી દઈને કામકાજમાં જ હળવાશ અનુભવતી નાયિકાના મનોમસ્તિષ્કમાં અચાનક ‘એના’ નામનો વંટોળ ફૂંકાય છે અને એ એવો ફૂંકાય છે કે આખેઆખું હોવાપણું જ ધ્વસ્ત થઈ જાય. પ્રીતમ જાણે એમ ન કહેતો હોય-

દૂર તારાથી છું તો શું, હું તને પળવારમાં
લઈ લઈશ આગોશમાં થઈ શબ્દનો વંટોળિયો.

અને પ્રિયાની હાલત કંઈક આવી છે-

માળિયું ખાલી કરું હું લાખ, ખાલી થાય નહિ,
કંઈનું કંઈ ઘસડી જ લાવે યાદનો વંટોળિયો.

હોવાપણાની જે ભીંતોને ભૂલી ગયાની પ્રતીતિથી લીંપી-લીંપીને ઓકળી હતી, એ ભીંતો નામસ્મરણ થતાંમાં તો છત સમેત ધરાશાયી થઈ ગઈ. નામના વંટોળને ‘મૂઓ’ સંબોધન કરીને નાયિકા આપણી અનુભૂતિની ભીંતો પર પણ રીસભર્યા વહાલનું લીંપણ કરે છે.

જાણબહાર બહારથી અચાનક કોઈ આવીને આંખો દાબીને પૂછે કે હું કોણ છું ત્યારે કેવી મજા આવે, નહીં! નાયિકાના જીવનમાં નાયક તો આવ્યો નથી. આવ્યો હોત તો આંખ દાબીને પૂછતે હાઉક! પણ ક્યારેક હોવા કરતા ન હોવાનો અહેસાસ વધુ વાસ્તવિક લાગતો હોય છે. બહારથી કોઈ આવ્યું નથી અને કદાચ આવનાર પણ નથી એટલે નાયિકાને પોતાની આંખો કોઈ ભીતરથી આવીને દબાવતું અનુભવાય છે. અચાનક આવી ચડેલી યાદ નાયિકા સાથે પ્રેમક્રીડા આદરે છે. મનોજગતમાં આકાર લેતી આ રમત સાચી હોવાનું અનુભવવા સહજ માનવ સ્વભાવવશ નાયિકા પોતાની જ હથેળીઓ પોતાની જ આંખો પર દબાવે છે. કૂણી વિશેષણ હથેળીઓ નાયિકાની હોવાની સાખ પૂરાવે છે. પિયુએ હથેળીમાં હથેળી લીધી હશે,એ સ્પર્શ હજીય અકબંધ ન રહ્યો હોય એમ પોતાની હથેળીઓની ગંધ નાકમાં જતા વેંત એનું મન ચકડોળે ચડે છે. યાદોનો વંટોળ શમ્યો નથી ત્યાં મન ચકડોળમાં બેસી ગયું. વંટોળનું કામ માર્ગમાં આવે એને ધ્વસ્ત કરવાનું. વંટોળ તમને ક્યાંથી ક્યાં લઈ જાય, કંઈ કહેવાય નહીં, પણ ચકડોળમાં બેઠા પછી બીજે ક્યાંય જવાનો આરોઓવારો નથી. ચકડોળ તમને એક જ જગ્યાએ ગોળ-ગોળ ફેરવ્યે રાખશે. મતલબ હવે, યાદમાં તણાવાનું બંધ થયું છે પણ એકની એક યાદોને મમળાવવાનુ આરંભાયું છે.

આમ તો આખી રચના આત્મસંવાદ સ્વરૂપે જ છે પણ કાવ્યાંતે નાયિકા પોતાની જાતને સવાલ કરે છે. જેની યાદમાં પોતે પ્રોષિતભર્તૃકા બની બેઠી છે, એની યાદોને પોતે હોવાપણું ચૂરચૂર થઈ જાય એ હદે પોતાના પર હાવી થવા દીધી હોવાનું એને રહી રહીને ભાન થયું છે એટલે એ વિસ્મિત થાય છે કે આટલુંય ભાન ન રહ્યું? ભાન ન રહ્યું હોવાનો સવાલ એટલા માટે પૂછાયો છે કે ભાન ન રહ્યું હોવાનું ભાન થયું છે. છે ને મજા! પણ રહો, આ ભાનમાં પણ બે-ભાની જ છે. ભાન શેનું થયું છે? તો કે, જન્મારાઓ વીતી ગયા પણ પોતે સદૈવ પિયુના આધારે જ રહી. પોતે હરહંમેશ પ્રિયજનને જ સુવાંગ સમર્પિત રહી. આપબળે ઊભા રહેવાનો વિચાર સુદ્ધાં આવ્યો નહીં. પંક્તિના છેડે પૂર્ણવિરામના સ્થાને પ્રશ્નાર્થચિહ્ન છે. મતલબ આ સમર્પણ સ્ત્રીસહજ સ્વાભાવિક સમર્પણ હતું. સ્ત્રી પોતાની જાણબહાર આશ્રિતા બની જાય છે. કોઈક સદગુણી પુરુષને આ જોઈને આવો સવાલ પણ થઈ શકે-

તું મારા ટેકે છે કે તારા ટેકે હું, ઊકલે ના આ એક પહેલી,
તું વૃક્ષ છે કે પછી વેલી?
સહેલી મારી, વાત શું આ જાણવી છે સહેલી?
એક શબ્દ ગીતનો ભાવાર્થ આખેઆખો કઈ રીતે બદલી નાંખી શકે છે એય જોવા જેવું છે. ‘આટલા જન્મો’ –આ જગ્યાએ ક્ષણાર્ધભર અટકીએ તો અચાનક સમજાય કે આ કોઈ એક સ્ત્રીની, કોઈ એક ગ્રામ્યનારીની વાત જ નથી, આ વાત તો છે સંસારની તમામ સ્ત્રીઓની. ‘વરસો’ના સ્થાને ‘જન્મો’- આ નાના અમથા શબ્દફેરથી સ્વગાન સર્વગાન બની ગયું. પેઢી પર પેઢીઓ, જન્મોના જન્મો વીતતા જશે પણ સ્ત્રી એની એ જ રહી છે અને રહેશે.

સ્ત્રીને સમર્પણની દેવી અમસ્તું નથી કહ્યું. નાયિકાને પોતે હંમેશાથી પિયુના ટેકે જ ઉભેલી હોવાનું આજે અચાનક ભાન થયું છે. પોતાને ખબર પણ ન પડે એ રીતે સ્ત્રી પોતાની જાત પુરુષને આધીન કરી દે છે. પ્રેમમાં સમર્પણની આ પરાકાષ્ઠા છે. ખુદને ગુમાવી દેવાયાનું ભાન પણ ન રહે એ પરવશતા એ જ સાચો પ્રેમ. પરવશ પ્રેમનો સાક્ષાત્કાર એ જ આ કાવ્યની સાચી ફળશ્રુતિ છે. સ્ત્રીપુરુષ સમાનતાના ગાણાં ગમે એટલાં કેમ ન ગાવ, સ્ત્રી સમર્પિતતા સર્વોપરી હતી, છે અને સદાકાળ રહેશે.

તડકાની જેમ વિના પરવાનગી ભીતર પરબારા ઘૂસી આવતાં સ્મરણોનું એક ગીત આ સાથે જોઈએ. સાંઠે મિનિટ અને ચોવીસે કલાક યાદોનું ધાડું આક્રમણ કરતુ રહે છે. કૂડોકચરો કે કાગળ-કંકર તો ઠે…ઠ વાળી કઢાય પણ સ્મરણોને કઈ સાવરણીથી વાળવા? સૂર્યનો તડકો તો દિવસ પૂરતો. યાદોનો તડકો તો રાતેય રંજાડે છે. રાતની શાંતિમાં તો ઉલટું એ ભીતરથી રોમેરોમે રંઝાડે છે. ચારે બાજુ સાહિબ જ નજરે આવતો હોય તો કરવુંય શું? ચાવી વગરનું તાળું જેમ ખોલી ન શકાય એેમ આ સમસ્યા પણ ઉકેલહીન છે. બધાનો ઈલાજ હોઈ શકે, યાદોનો કોઈ ઈલાજ નથી. જુઓ-

રોજ રોજ રોજ મૂઆ ઘૂસી આવે પરબારા ઘર શું કે જાત શું જ્યાં ભાળું…
આ તડકાને કેમ કરી વાળું ?
સાહિબ ! તારા સ્મરણોને કેમ કરી ખાળું ?

સાંઠિયું રવેશિયું ને ચોવીસું કમરા લઈ
ઉતરે એક ઓસરીનું ધાડું;
કચરો કે કૂડો કે કંકર કે કાગળ-
ઠેઠ અંદરથી બ્હાર બધું કાઢું,
તારા સ્મરણોને કેમ કરી વાળું ?
સાહિબ ! તુંને જ જંઈ ને તંઈ ભાળું.

વાંહો તપે ને તાવે ડૂંડલા જોબનનાં
ઉભ્ભકડાં મોલ પેઠે દહાડે;
રોમ-રોમ ભીતરથી ભડકે દિયે
ઈંમ રાતે એ શાને રંજાડે?
આ તડકાને કેમ કરી ખાળું ?
સાહિબ ! ચાવી વિનાનું આ તો તાળું !