Category Archives: ચંદ્રકાન્ત્ શેઠ

અન્તરમાંથી ઉઘાડ નીકળ્યો – ચંદ્રકાન્ત શેઠ

સ્વર : સુરેશ જોશી
સ્વરાંકન : હરિશ્વંદ્ર જોશી
આલબમ : સંગત

.

અન્તરમાંથી ઉઘાડ નીકળ્યો ! તું આવે છે ? આવ !
ઊંડાણમાંથી દરિયો ઊછળ્યો! તું આવે છે ? આવ !

તારી પ્હેલાં ન્હોતાં વૃક્ષો,
ન્હોતાં વિહંગ – ગાન,
તું આવી ને તારી પાછળ
ઊમટ્યું આખું રાન !

પ્રાણે પ્રાણે પરિમલ પમર્યો ! તું આવે છે ? આવ !

તું મૂંગી તો દુનિયા મૂંગી,
મૂંગા બધા મુકામ !
તું રીઝે તો તારી સાથે ,
રમતા મારા રામ !

પળપળનાં ઝળહળતાં પુષ્પો ! તું આવે છે ? આવ !
ખાલીમાં પણ ખીલી ખુશબો ! તું આવે છે ? આવ !

– ચંદ્રકાન્ત શેઠ

ગોદ માતની ક્યાં? – ચંદ્રકાન્ત શેઠ

મા’ની ગેરહાજરીમાં ’મા’નું મહિમા ગાન છે આ ગીતમાં.
રાગ મધુવંતી અને શિવરંજનીનું સંયોજન અચાનક સ્વરાંકનમાં આવી ગયું. સ્વરનિયોજન થઈ ગયું પછી સપ્તકના એક કાર્યક્રમ દરમિયાન કોઈ કલાકારે આ સંયોજનનો રાગ મધુરંજની વગાડેલો તેવું યાદ છે.
અર્વાચીન ગુજરાતી કવિતામાં આ વિષય પર સૌ પ્રથમ દલપતરામની ભુજંગી છંદમાં કવિતા છે-
‘મહા હેતવાળી દયાળી જ મા તું’
દામોદર ખુશાલદાસ બોટાદકરની કવિતા
‘જનનીની જોડ સખી નહીં જડે રે લોલ’ સૌને યાદ છે જ.
રમેશ પારેખનું ‘નમાયા બાળકનું ગીત’ છે-
‘જો દરિયો મારી મા હોત તો મારે પણ મા હોત
કોઈ અમસ્થા પાણીના પડછાયા ભીની બકી કરત પાંપણમાં
કદીક મારી ડૂબી જવાની હોનારતને માટે મીઠી નદી હોત કારણમાં
અંદર મા નો છાલક છાલક સાદ બહાર વરસાદ હાથમાં જળબંબોળા હોત
તો પંખીઓ અહીંયા મારી આંખ મૂકીને ઊડી ગયાં ન હોત
જો દરિયો મારી મા હોત તો મારે પણ મા હોત‘
કવિ ચંદ્રકાન્ત શેઠનું આ ગીત (આજે ખાસ)સાંભળો.
-અમર ભટ્ટ
 
સ્વર: ઓસમાણ મીર 
સ્વરાંકન : અમર ભટ્ટ 
સંગીતઃ અમિત ઠક્કર 
આલ્બમ: હરિને સંગે 

.

છત મળશે ને છત્તર મળશે , ગોદ માતની કયાં ?
શયનખંડ ને શય્યા મળશે, સોડ માતની કયાં ?

રસ્તો મળશે, રાહી મળશે,રાહત  માની કયાં ?
ચાંદ, સૂરજ ને તારા મળશે, આંખો માની કયાં ?

પલ્લવ ને પુષ્પો તો મળશે,પાલવ માનો કયાં ?
સૂર,તાલ ને સંગીત મળશે,ટહૂકો માનો કયાં ?

હાજર હાથ હજાર હોય,પણ છાતી માની કયાં ?
બારે ઊમટે મેહ,હેતની હેલી માની કયાં ?

ભર્યા ઉનાળે પરબ સરીખી છાયા માની કયાં ?
ભર્યા શિયાળે હૂંફ આપતી માયા માની કયાં ?

– ચંદ્રકાન્ત શેઠ

દીપોત્સવીના દીવે દીવે – ચંદ્રકાન્ત શેઠ


દીપોત્સવીના દીવે દીવે દેવ, આંગણે આવો,
અંધકારનાં બંધન કાપી પ્રભાત મંગલ લાવો. –

ઘર-શેરી ને ગામ સર્વમાં રહો શુદ્ધિ-સમૃદ્ધિ;
રહો અમારા તન-મનમાંયે સુખ-શાંતિ-સંશુદ્ધિ;
નવા ચંદ્રથી, નવા સૂર્યથી અંતરલોક દીપાવો !-

જીર્ણશીર્ણ સૌ નષ્ટ થાય ને ઝમે તાજગી-તેજ;
હાથે-બાથે હળતાં-મળતાં હૈયે ઊછળે હેજ;
નવા રંગથી, નવા રાગથી માનસપર્વ મનાવો !-

આજ નજરમાં નવલી આશા, પગલે નૌતમ પંથ;
નવાં નવાં શૃંગો સર કરવા, આતમ ખોલો પંખ;
નવા દેશના, નવી દિશાના પવન સુગંધિત વાઓ.

– ચંદ્રકાન્ત શેઠ

એક બચેલો નાતો – ચંદ્રકાંત શેઠ

હથેળીઓમાં સપનાં છે ને વાતો છે,
ઉજાગરાની રાતી રાતી રાતો છે.

ક્યાં છે રહેવા ઠામ અને ક્યાં ઠેકાણું?
દાઝ્યો દાઝ્યો પ્રાણ, પવન ફૂંકાતો છે !

આંખોમાંથી ચાંદ હવે મળવાના નહિ
અંધકારનો દરિયો તે ઉભરાતો છે.

હળ્યાંમળ્યાંની હૂંફ હવે ક્યાં જડવાની?
ઠંડો ઘન અવકાશ બધે પથરાતો છે.

ચારે બાજુ રાખ અને બસ પથ્થર છે
એની સાથે એક બચેલો નાતો છે.

– ચંદ્રકાંત શેઠ

સમજણ તે આપણા બેની – ચંદ્રકાન્ત શેઠ

કવિ શ્રી ચંદ્રકાન્ત શેઠના જન્મદિવસે માણીએ એમની આ નાનકડી પણ સુંદર કવિતા …

* * * * *

તારી તે હોડી ને મારાં હલેસાં છે,
દરિયો તે આપણા બેનો ;

તારી તે ગાડી ને મારા છે ઘોડલા,
રસ્તો તે આપણા બેનો ;

તારા બળદ ને મારાં હળલાકડાં,
ખેતર તે આપણા બેનું ;

તારો તે ચાંદલો ને મારો સૂરજ છે,
આખું નભ આપણા બેનું.

તારી તે વાટ અને મારું છે તેલ મહીં,
જ્યોતિ તે આપણા બેની ;

તારું છે ફૂલ અને મારું પતંગિયું,
મધુરપ તે આપણા બેની.

– ચંદ્રકાન્ત શેઠ

(આભાર : અમીઝરણું)

શોધતો હતો ફૂલને ફોરમ શોધતી હતી મને – ચંદ્રકાંત શેઠ

સ્વર : પ્રણવ મહેતા
સંગીત : ક્ષેમુ દિવેટીઆ

.

શોધતો હતો ફૂલને ફોરમ શોધતી હતી મને,
એકબીજાને શોધતાં ગયાં દૂર, તો આવ્યાં કને.

ક્યાંક રે આંબો ટહુક્યો
એની મનમાં મ્હેકી વાત,
કમળ જેવો ખીલતો દિવસ,
પોયણા જેવી રાત.

શોધતો રહ્યો ચાંદ ને રહી ચાંદની શોધતી મને,
એકબીજાને શોધતાં ગયાં દૂર, તો આવ્યાં કને.

આંખ મીંચું ત્યાં
જૂઈનું ગાલે અડતું ઝાકળફૂલ,
મનમાં હળુક લ્હેરવા લાગે
વ્યોમની કિરણ-ઝૂલ.

શોધતો જેની પગલી એનો મારગ શોધે મને,
એકબીજાને શોધતા ગયાં દૂર, તો આવ્યાં કને.

સાદ કર – ચંદ્રકાન્ત શેઠ

એ જ તારામાં હશે, તું સાદ કર;
ખીણ તેથી શું? શિખરને સાદ કર.

જિંદગી ખારા જળે ખોવાય ના,
ક્યાંક તારો મેહૂલો, ત્યાં સાદ કર.

આટલા અંધારમાં પણ એ જડે,
એક દીવા જેમ તું ય સાદ કર.

ક્યાં સુધી એકાંત અંદર વેઠવું?
આયનાના આદમીને સાદ કર.

એ જ આવી છાંયડે લ્હેરી જશે,
ભરબપોરે ડાળ પરથી સાદ કર.

આટલામાં ક્યાંય એ રહે છે ખરો !
બારીએ ડોકાય એવો સાદ કર.

પોતિકું જે, સહેજમાં પામી લિયે,
મૂળમાં ઊતરી ઊંડેથી સાદ કર.