હોઠ સુધી આવી અટકી જાય છે,
કોઈ દ્વારે આવી ભટકી જાય છે.
આપણા સંબંધના અંધારમાં –
દીપ શ્રદ્ધાના જ ઝબકી જાય છે.
વાત મળવાની સદા કરતાં રહે;
તક મળે ત્યારે જ સરકી જાય છે.
એમના ગુન્હા બધા હું જાણતો;
ફાંસ રૂપે એ જ ખટકી જાય છે.
વૃક્ષ આખું શ્વાસમાં ઝોલે ચઢે,
બેસવાની ડાળ બટકી જાય છે.
– ફિલિપ ક્લાર્ક
ખુબ સુન્દર રચના!!