ભોયે ચીતરેલ બધા મારગને ચાતર્યા મેં દરિયામાં ઝંખી નહીં નાવ,
તળિયેથી મારામાં જાગતી થઇ છે એક વણજારે ગાળેલી વાવ
આંખમાં ઉજાગરા તો અવનીને હોય નથી સૂરજની રાત ક્યાંય થાતી
ચરણો તો કોક વાર થાકે રોકાય કોઇ રોકી શકાય નહીં છાતી
અણજાણી વાર ક્યાંક રણના મુકામ અને વગડાઓ બોલાવે આવ
રોમ રોમજાગતી થઇ છે એક …
મેં જ મને કોઇ દિવસ ભાળ્યો ન હોય એવી વાયકા સમાન મારું હોવું
મારામાં ક્યાંક એક આદમી વસે ને ક્યાંક રેતભરી આંધીનું ટોળું
વાદળ વસે તો કહું વરસી પડો ને કોક માળો કરે તો કહું ગાવ
મારામાં રોમરોમ જાગતી થઇ છે કે એક વણજારે ગાળેલી વાવ
હૈયું બોલે, આંખ સાંભળે એમ આપણી પ્રીત પાંગરે.
ચાલ, ચાલીએ સાથે સાથે…
i mean context.
ben urmi,the above comment was made in the contex of your one line comment for vinod joshi’s kavita “hun to adadhi jagune adadhi unghama”
what an original thinking by dhruv bhatt in this poem.very very facinating and mind blowing.i liked it.great work dhruvbhai ! urmiji lapsi randhavama jo dhyan na hoy to thai jay thuli ! !ha ha ha…
તળિયેથી મારામાઁ જાગતી થઈ છે એક વણઝારે ગાળેલી વાવ !
સરસ ચિઁતન !
સુંદર્
અણજાણી વાર ક્યાંક રણના મુકામ અને વગડાઓ બોલાવે આવ
રોમ રોમજાગતી થઇ છે એક …