કેટલાક તડકા કેટલા આકરા હોય છે
[ઘઉંની ગૂણ ઉપાડતા મજૂરનું અછાંદસ]
કાવ્ય પઠન : સૌમ્ય જોશી
Audio clip: Adobe Flash Player (version 9 or above) is required to play this audio clip. Download the latest version here. You also need to have JavaScript enabled in your browser.
કેટલાક તડકા કેટલા આકરા હોય છે
ગયાના ગયા ઉનાળે તૂટી ગયા એનાં છેલ્લાં ચપ્પલ.
હવે,
કચ્ચીને દાઝ કાઢતી કપચી પર,
છેલ્લા સેઠે પાણી ના પાયેલું ગળું લઈને,
મેલા હાથની કાળી રેખાઓવાળી મુઠ્ઠીમાં સાચવેલા એડરેશના જોરે,
ચસ્માવાળા કૉલેઝિયને બતાયેલા રસ્તે,
એ પહોંચે છે બંગલે.
ને હરામખોર સૂરજ ને એના ખુલ્લા માથા વચ્ચે બે મિનિટ માટે આવે છે ઘઉંની ગૂણ,
કેટલાક છાંયડા કેટલા ભારે હોય છે.
chhelli be panktima j kavita kahevanu kahi jay chhe.(Na gamta kathin jivan visheni kavita gami jay te kevo virodhabhas chhe!)
સરળ શબ્દોમાં ખૂબજ હ્રદય સોંસરવી વાત!સૌમ્ય જોશીની કાવ્યપઠનની આગવી છટા! કવિતા ખૂબજ સરસ.
living words of Soumya Joshi are always hard hiting and makes u feel same as the poet felt for the subject…. ખરેખર અમુક સમયે તડ્કો ભારે લાગે છે……beyond words always……….
ખુબ સરસ તમારો અવાજ સાભળઈ ન આનદ થયો- ઇક્ષિત મોદિ
sir tamaro avaj sambhline ananad thayo-ikshit modi
સુરજ દેવ ને હરામ્ખોર કહ્યો?
મને હમેશા એક વતનુ બહુ લગિ અવે શે લોકો કવિતા ના વખાન કરશે કવિ ના વખાન કરસે પન કોય પન જેના ઉપર કવિતા ચે તે મજુર નિ લગનિ કયારે પન નહિ સમ્જે અને પોતે મજુર નક્કિ કર્તિ વખ્તે તેનો કસ કધ્સે ભલે પચિ પોતે ૧૦૦રુપિયા ખર્ચિ ને મોલ મા પિક્ચર જોવા જાસે. હુ પોતે પન કય્રે પન મોતિ સમાજ સેવા કરિ ચે તેવુ નથિ પન આ વાત નુ હમેસા ખયાલ કરુ ચુ.
હિન્દી કવિ सूर्यकांत त्रिपाठी ‘निरालाજી ની કવિતા “વહ તોડ્તી પત્થ્થ્રર…” પ્રિ. સાયન્સમા ભ્ણ્યા હતા તે યાદ આવી…
સરસ કાવ્ય પઠન, સૌમ્ય જોશીને સલામ…
Post updated. Thank you.
“છેલ્લા સેઠે ના પાયેલું ગળું લઈને,” લાઇનમાં પાણી લખવાનું ભુલાઇ ગયું છે.
સૌમ્ય જોશી પઠન વખતે “છેલ્લા સેઠે પાણી ના પાયેલું ગળું લઈને” એમ કહે છે.
Moving. Giving voice to the ones who are endlessly exploited. The poet is alive and kicking – what expression! Kudos! To use “Haramkhor Suraj …” – lot of courage and conviction. Thanks Saumya for keeping your feet grounded in realities of life and by your words/expressions, making others “cocooned” realise the realities starkly. Salaam!
this poem by mr.Saumya Joshi reminds me of the famous painting “the potato pickers” by
Vincent Vangogh! Though the media of expression employed are different, both works convey
the same message i.e. the endless struggle and despair in the lives of the “have nots” of
the society!!
સુંદર કાવ્ય! સૌમ્ય જોષીની વાત હંમેશા “જરા હટકે” હોય છે.
બહુ જ સરસ હતુ
દિલ ને ગમ્યુ….
સૌમ્ય એક સન્વેદનશેીલ કવિ અને તેનેી કવિતા પણ .