જન્મી અમારે ઘર આંગણે તું
દોડે ધમાલો કરી, ધીમું ચાલે;
ને હાસ્યથી ખંજન થાય ગાલે
જોઉં અરે શૈશવ મારું છે તું!
તારા રૂપાળા કરથી તું મારું
ચિબૂક કેવું પસવારે વ્હાલે,
ને અંગૂલિથી કદી નાક ઝાલે,
મારુંય હૈયું બનતું સુંવાળું!
તને પરાયું ધન હું ન માનું
તું લૂણ છે આ ધરતીનું જાણું.
અનાદિથી તું રહી પ્રાણપોષી
બ્રહ્માંડની તું ધરી, સૂક્ષ્મકોષી.
તું પ્રકૃતિનું જીવતું પ્રતીક
ને સંસ્કૃતિનું ધબકંત ગીત!
મારા હું ની બહાર ગયો જ્યાં લગાર,
મીઠું અદીઠું અચરજ દીઠું
ચારે કોર છે મારો વિસ્તાર !
મારા ‘હું’ ની બહાર ગયો જ્યાં લગાર,
જંગલ -જંગલ ફૂલપાનમાં
વાંચુ આઠ પ્રહરને.
પહાડોની પંક્તિઓ પઢતો,
નદી-નાદને ઝરણે,
દરિયા પર ઊર્મિમય ઊઠતી
માણું ગીતલહરને !
પરી સરીખી હવા વિહરતી હશે શોય આકાર !
શું છલકાયું, શું મલકાયું
ભેલ ભુલાયો જાચું
હુંય મને વળગ્યો ત વળગ્યો
એય એટલું સાચું,
સહુમાં સળવળ સળવળ થાતા
શૂન્ય શબ્દને વાંચું
પ્રથમ વાર મેં પરખ્યો મારો થયેલ ભાગાકાર ..!
