આ કાળું પાટિયું ને ચોક, લ્યો જવાબ, લખો !
તમારા હાથ વત્તા કેટલાં ગુલાબ ? લખો !
ખરું ને ? શોખ છે તમને પ્રથમથી ફૂલોનો
તો કેમ બાગમાંથી લાવ્યા ખાલી છાબ ? લખો !
ફરી પૂંછું છું કે શું અર્થ છે આ જીવતરનો ?
લ્યો, ચોક લ્યો, અને આ પ્રશ્ર્નનો જવાબ લખો !
ખરાબ સ્વપ્નથી નંબર વધે છે ચશ્માંના
તો કેવા સ્વપ્નને કહેશો તમે ખરાબ ? -લખો !
લખો, લખો કે છે તમને તો ટેવ લખવાની
બધા તમારા આપઘાતના હિસાબ લખો !
આ કાળા પાટિયાનો ખોફ કેમ રાખો છો ?
તમે સમર્થ છો, લ્યો ચોક, ‘આફતાબ’ લખો !
આ કાળું પાટિયું ને ચોક, લ્યો જવાબ, લખો !
ર.પા. નો અન્દાઝજ અલગ છે!..
સવાલ જવાબની વાત કરતાં કરતાં, કવિ એ રોજ મરોજની તકલીફો અને જીવન ના ગુઢાર્થની પણ સરસ રીતે વાત કરી છે!
સરસ ગઝલ
માત્ર જીવ ખોવાની ઘટનાને જ આપઘાત થોડો કહી શકાય? આપણે સહુ ક્ષણે-ક્ષણે આધિ-વ્યાધિ-ઉપાધિના ત્રિવિધ તાપથી મરતા રહીએ છીએ… આ પળ-પળના આપઘાતોના હિસાબો લખવા બેસીએ તો?
સુંદર ગઝલ…