ઊભી છું
તારી સાવ સન્મુખ
પાલતુ રૂપકડા શ્વાનની ઝાલર ઝાલીને
રુમઝુમતો રુમઝુમતો તું
નિકટ આવે ઘડીક
પાછો વળે ઘડીક.

હું નરી નિશ્ચલ.
તારી તરલ લીલા નિહાળું
ક્ષણે ક્ષણે નવતા ધારતા રૂપવૈભવને માણું
તું આવી પહોંચે અચાનક
હણહણતા ધસમસતા
સાત સાત શ્વેત અશ્વોની સવારી પર.

ચહું
રહું નિતાંત અડોલ
તારી એ ન્યારી છટા મંત્રમુગ્ધ કરે મને
ધરાર આમંત્રે મને
અવિચલ ચરણોને હલબલાવી મૂકે એ.

સમયની રેત ત્વરિત વેગે
સર સર સરતી અનુભવું છું.
ઊંડી ઊતરું છું, પણ ઓગળતી નથી.
હાથ બીડીં દઉં છું
અસ્તિત્વને અડોલ રાખવાના વ્યાયામમાં વ્યસ્ત છું.

કિંતુ
મનમોહક કેશવાળીને માથોડું ઉછાળતો
ઘૂગ્ધૂના સિંહનાદથી
આકાશના ઘુમ્મટને ગજાવતો
તું
પ્રબળ ગતિએ છલાંગ મારે છે.
અને…

મારી જાણ બહાર જ
આપાદશીર્ષ વીંટળાઈ વળે છે મને.
સમાવી લે છે અતલ ઊંડાણે

હવે –
હું હું નથી રહેતી
નથી રહેતી ધરતી પરનો જીવ.
બહાર નીકળું
બની મત્સ્યગંધા.

– દક્ષા વ્યાસ