રાતભર ફૂલનું દિલ બળે,
કીર્તિ જેવું ઝાકળ મળે.
માન હો કે અપમાન હો,
બન્નેમાં દશા ખળભળે.
લાગણીને શું દઉં હવા,
સહેજ તિરાડે નીકળે.
તું કહે તે મંજૂર હશે,
જો જરા આ પાંપણ ઢળે.
વાત થઇ શકશે આપણી,
જો અહંની આડશ ટળે.
ટેકરા-ખાડા નકશામાં,
સાવ સીધા છે કાગળે.
જે દુઆ તેં દીઘી નથી,
કોણ જાણે શાને ફળે !
આંખે વરસે વર્ષા પછી,
કોઇ વાદળની અટકળે.
‘કીર્તિ’ ત્યારે બસ ચેતજો,
દોસ્ત પાછળ ટોળે વળે.
