અમથા અમથા અડ્યા
કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.
એક ખૂણામાં પડી રહેલા
હતા અમે તંબૂર;
ખટક અમારે હતી, કોઇ દી
બજવું નહીં બેસૂર:
રહ્યા મૂક થઇ, અબોલ મનડે
છાના છાના રડ્યા. –
કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.
જનમ જનમ કંઇ ગયા વીતી ને
ચડી ઊતરી ખોળ;
અમે ન કિંતુ રણઝણવાનો
કર્યો ન કદીયે ડોળ:
અમે અમારે રહ્યા અઘોરી,
નહીં કોઇને નડ્યા. –
કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.
આ જનમારે ગયા અચાનક
અડી કોઇના હાથ;
અડ્યા ન કેવળ, થયા અમારા
તાર તારના નાથ:
સૂર સામટા રહ્યા સંચરી,
અંગ અંગથી દડ્યા. –
કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.
હવે લાખ મથીએ, નવ તો યે
રહે મૂક અમ હૈયું;
સુરાવલી લઇ કરી રહ્યું છે
સાંવરનું સામૈયું:
જુગ જુગ ઝંખ્યા સરોદ સ્વામી
જોતે જોતે જડ્યા. –
કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.
[…] ” અમથા અમથા અડ્યા કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા. […]
લાગે છે હવે મોરપિચ્છના મીણા પણ ચડી રહ્યાં છે.
મીણા ચડવા= કેફ ચડવો
ખટક = ચાનક
રહ્યા મૂક થઈ અબોલ મનડે
છાના છાના રડ્યા…કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા !
તંબૂરને બેસૂર બજવું નથી !દર્શન ઉદાત્ત છે.
મોરનું રળિયામણું પીંછું ઉમેરાયું !
અદભૂત ભક્તિગીત..સરળ અને ચોટદાર શબ્દો….ખરેખર સરોદનઈ રચના…આની સામે કહેવાતા આધુનિક લોક્પ્રિય ગીતો ફીકા લાગે છે.