એક કાગળ જૂનો…. – વિવેક મનહર ટેલર

(ડાઉન મેમરી લેન…. ….ગોવા, નવે., 2015)

કબાટના ખાનાં સાફ કરતી વખતે
એક જૂનો કાગળ
હાથ આવ્યો.
ગડીબંધ કાગળના રંગ-રૂપ જોઈને જ ઘણું ઘણું યાદ આવી ગયું.
સમયે પણ સમય જોઈને
કાંટા પર ફરવું પડતું મેલીને
મારી અંદર ઝંપલાવ્યું.
ઘસાવા આવેલ એ કાગળમાં શું હતું
એ આટલા વરસેય ભૂંસાયું નહોતું.
હાથના હળવા કંપને હૈયાથી ઝાલીને ગડી ઊઘાડી.
ક્યારેક લોહીમાં વહેતા એ કાગળમાંના ચિરપરિચિત અક્ષરો
ઘસાયેલા કાગળમાંથી ખડી પડી
મારી ચોકોર વીંટળાઈ વળ્યા.
મને…મને…મને…ની બૂમોથી હું આખો છલકાઈ ઊઠ્યો.
કોને તેડું ને કોને નહીંની અવઢવમાં
હું ત્યાં જ બેસી રહ્યો.
કેટલી વાર તે તો કેમ કહી શકાય ?
સમય તો કાંટા છોડીને…

છપાક્ કરતાંકને બે’ક અક્ષરોએ ભીંજાયા હોવાની બૂમો પાડી
ને હું સફાળો…
આંખમાંથી અદૃશ્ય થઈ ગયેલી દૃષ્ટિ ક્યાંકથી પાછી ફરી.
એક હળવા કંપ સાથે (હૈયા અને) કાગળની ગડી કરી ફરી ખાનામાં….
ગાલ લૂછ્યા
ને
ગળામાં હાડકાંની જેમ અટકી ગયેલો સમય
સમય વરતીને ફરી કાંટા પર ટંગાઈ ગયો,
નિરંતર ગોળ ગોળ ફરવા માટે.
મેં પણ ખાનું બંધ કર્યું
ને કામે લાગ્યો.

– વિવેક મનહર ટેલર
(૧૭-૧૨-૨૦૧૫)

Share on Facebook

17 replies on “એક કાગળ જૂનો…. – વિવેક મનહર ટેલર”

I am glad you like it. Can one capture all the nuances of the original creator ? Perhaps not, so every translation should be with apology to the creator!! Here is mine, with some edits in final lines:

Even as I wiped face and cleared my throat
the time, sensing vulnerability in the moment,
jumped back to the clock dial
starting its endless journey again.
I also closed the drawer
and got back to work.

વિવેક ટેલર says:

January 6, 2020 at 11:46 am

વાહ.,.. આભાર…

ફ્રોસ્ટે કહ્યું જ હતું કે Poetry is what gets lost in translation… પણ અનુવાદ બે અલગ ભાષા અને બે અલગ સંસ્કૃતિ વચ્ચે એક એવો સેતુ રચે છે જે અન્યથા બનવો સંભવ જ નથી…

Reply

Deja Vu !

OLD LETTER / SPRING-CLEANING!

Stumbled upon an old letter while spring-cleaning.
The very sight of neatly folded letter
let out a flood of memories.
Even the time regarded the precarious moment, and froze,
as if jumping off the dial into the depth of my mind.
Writing on the old worn out letter
had not faded after all these years.
With trembling hands, lovingly and gently,
I unfolded the letter.
Familiar, much loved handwriting
that once filled my existence like lifeblood
tumbled off the worn out letter,
and wrapped me completely
screaming for my attention.
I sat still, confused,
not knowing what to decipher and
what to skip over.
How could I tell how long it was, time had jumped off the clock into….
With a splash, a couple of words got wet
and cried foul
startling me….

Eyes adjusted, I regained focus
somehow.
Trembling slightly I folded the letter (and my heart) and put it back in the drawer….
Even as I wiped face and cleared my throat
the time jumped back to the clock dial
starting its endless journey again.
I also closed the drawer
and got back to work.
– Vivek Manhar Tailor
(Tr. Shailesh Trivedi)