એક કાવ્ય – સુરેશ દલાલ

મારામાં ઊગે ને મારામાં આથમે
એ ઝાડવાને કેમ કરી ઝાલું જી રે ?
લીલાંછમ પાંદડા કરમાયાં એવાં
કે આ મેળામાં કેમ કરી મ્હાલું જી રે ?

મારામાં વાદળા ઘેરાય ને વીખરાય :
જળને હું કેમ કરી ઝીલું જી રે ?
એકલતાનું આ સરોવર ઊભરાય
હું કમળ થઇને કેમ ખીલું જી રે ?

સૂની આ ગલીઓ ને સૂનાં મકાન છે :
એમાં જઇને કેમ મારે વસવું જી રે ?
આંખોમાં આંસુને સંતાડી રાખ્યાં
પણ કેમ કરી હોઠેથી હસવું જી રે ?

ચહેરો ઉતારું ને મ્હોરાને પહેરું :
મ્હોરું પહેરીને કેમ જીવવું જી રે ?
પૃથ્વીની પથારી પીંજાઇ ગઇ
ને ચીથરેહાલ આભ કેમ સીવવું જી રે ?

5 replies on “એક કાવ્ય – સુરેશ દલાલ”

  1. ખરેખર,

    ચહેરા પર મ્હોરુ પહેરી ને ફરીએ છે આપણે બધા…
    એક ચહેરે પે કઈ ચહેરે લગા લેતે હે લોગ…..

    ખૂબ જ સરસ કવિતા છે.

Leave a Reply to Hardik Shah Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *