આઘી આઘી કીધી જાતરા,
ખોયા આંગણાના રામ;
ખાલી રે ખજાના લાગ્યા પંડના,
પરના મબલખ તમામ !
જળ રહે વ્હેર્યું, જીવ ! કેટલું ?
દોરંગી દૂરની વેલીએ
જોયાં ઝાઝેરાં ફૂલ ;
ટોડલે ટ્હૌકંતી રાતરાણીનાં
રૂપ ખરી ગ્યાં વણમૂલ !
જળ રે વ્હેર્યું, જીવ ! કેટલું ?
પલ પલ સુણ્યા અંતરસાદ
તેં, દીધા કાને કાં હાથ ?
જીભને પટુડે જગ જીતવા
ભીડી ભવ શું તેં બાથ ?
જળ રે વ્હેર્યું, જીવ ! કેટલું ?
(આ કાવ્યનો ભાવાર્થ સમજવામાં તમે મદદ કરશો ? વ્હેર્યું એટલે કાપવું, છુટું કરવું. પરંતુ અહીંયા એ કયા અર્થમાં લેવાયું છે એનો મને ખ્યાલ ના આવ્યો. )
Jem jal ne karvatthi vahero toy pachhu te yathavat bhegu thai jay tem apane jivanman ghani vyarth koshish karie chhiye ane apana antaratmana avajne avgani lalach, irshya vagereman sapadaiye chhiye.
(Mane aavo bhavyarth lage chhe.)
મારી કોમેંટ માટે આ જગ્યા નાની લાગે છે. માટે વાંચો –
http://kaavyasoor.wordpress.com/2006/07/20/jal-veharyu/