ગઝલ – ફિલિપ ક્લાર્ક

હોઠ સુધી આવી અટકી જાય છે,
કોઈ દ્વારે આવી ભટકી જાય છે.

આપણા સંબંધના અંધારમાં –
દીપ શ્રદ્ધાના જ ઝબકી જાય છે.

વાત મળવાની સદા કરતાં રહે;
તક મળે ત્યારે જ સરકી જાય છે.

એમના ગુન્હા બધા હું જાણતો;
ફાંસ રૂપે એ જ ખટકી જાય છે.

વૃક્ષ આખું શ્વાસમાં ઝોલે ચઢે,
બેસવાની ડાળ બટકી જાય છે.

– ફિલિપ ક્લાર્ક

One reply

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *